Eru

íslensk skáld löt? Hvert er hlutverk skálda? Eiga þau að vera framsækin, gagnrýnin, sjálfhverf? Er einhver starfslýsing á því að vera ljóðskáld? Er einhver þörf fyrir ljóðskáld? Er þetta ekki starfsstétt sem er algerlega tilgangslaus?

Samkvæmt rannsóknum mínum á gegni þá eru ljóðabækur eiginlega aldrei í útláni á bókasöfnum. Nýjasta bókemenntasögubókin gerir skáldum lítil skil og það er ákveðin stefna hjá fjölmiðlum sér í lagi ljósvakamiðlum að fá ekki ljóðskáld til að lesa upp því það þarf að borga þeim höfundagjöld. Og ekki eru ljóðabækur nægilega vinsælar til að fjalla um þær í sjónvarpi.

Ljóðið er eins og dauður hestur og enginn les það nema hráætur orða. Ljóð eru hallærisleg, verða aldrei töff, sama hve mikið þau eru blönduð. Niður með ljóðið, kominn tími fyrir líknardauða enda ömurlegt að horfa á það engjast í sífelldum tilgangslausum endurtekningum einskis.