Ljóð fyrir Têt

eftir Ted Sexauer

Lang Cô þorpinu, Víetnam
Á nýju tungli, 31/1/1995

Þetta er ljóðið
sem mun bjarga lífi mínu
þetta er línan sem mun lækna mig
þetta orð, þetta, orðið orð hið eina sanna

þessi andardráttur hinn eini sanni ég.

(úr Veterans of War, Veterans of Peace)

Fannst bara eitthvað við þetta ljóð sem fékk mig til að verða að þýða það...

Þetta er hreiður

Finnst erfitt að skrifa persónulega á moggabloggi. Hér líður mér eins og enginn lesi það sem ég skrifa. Er allt of meðvituð um alla sem lesa hitt bloggið. Ég er þreytt á hinu pólitíska orðgjálfi. Ætla að halda því frá kameljónshreiðrinu. Var að fara í gegnum gömul mail dröft áðan og fann nokkur ljóð sem ég skrifaði þegar ég heyrði að mamma hefði dáið og verið endurlífguð. Ætla að deila einhverju hér. Þau eru óunninn og kannski allt of persónuleg. En eftir að hafa hugsað mikið um hvað ég vil verða þegar ég verð stór, þá fæ ég alltaf bara eitt svar. Rithöfundur og skáld. Það er það eina sem ég vil gera. Held að ég geti gert best gagn þannig. Líður best þegar ég er að skrifa, hvort heldur það er að umorða annarra orð í þýðingum eða haldin þeim andans losta sem innblástur er.

Í dag dó hún
blæddi út á búðargólfið

Einkennilega órólegur friður

og svo hrökk hún inn í sig aftur

þjáningin samankreppur sektarkendarkippur
lamdi hjartað af stað

Í eitt andartak var andlit hennar
fyllt friði

og hún vildi út
inní friðinn
út úr þessum skrokki
til að finna
sig
á
ný
heila

Lítil ljóstýra í lófa

vonin um snögga aftöku

--------------------------------------

Sjáðu mig
hvað ég þrái faðm þinn
sjáðu mig
hve mikið ég elska þig
vissi ég nokkru sinni að hvert andartak er jafn dýrmætt

Ég reyni að kalla upp krítarhvíta mynd
en sé ekkert nema liti

------------------------------------------



Einhversstaðar í hvítu rúmi
brakandi léreft
og ærandi pípið
í vélunum sem knýja þig áfram

einhversstaðar ertu
ég kafa inn í drauminn
óstyrkum höndum
ríf þig út
en kem tómhennt til baka

------------------------

hlustaðu
það er söngfugl
fastur í reykháfnum

hann syngur uns röddinn rám
sem í kráku

svolgrar í sig óendanleikan
og hann fellur
fellur
til að rísa
upp

var það sem engill eða fugl
ég veit það ekki

leita að rödd hans
en hún ferðast ekki í vindinum
heldur í óminni minninga
og vitundunni
að uppgjörið var löngu búið

það var bara biðin
þessi hryllilega bið

og öll táknin sem ég sá
voru ekki óskhyggja
heldur raunveruleikinn

Að kosningum afstöðnum

tekur introspective líf við. Stundum þá langar mig bara að draga mig inn í mína kameljónsskel og fá frí. Þá á ég við frí frá því að hitta fólk og hefja djúpsjávarköfun innra með mér. Veiða orðin og skrifa. Hef ekki haft tíma til slíkrar iðju um langt skeið og er satt best að segja að springa.